… en dan bedoel ik niet het soort ellende als in dit plaatje, maar eerder die andere soort ‘ellende’. Want in essentie zijn er maar 2 soorten ellende; de ellende die je overkomt en waar je zelf niks aan kunt ‘veranderen’ (het plaatje) en de ellende waar je zelf in blijft zitten en waar je wel wat aan kunt doen of had kunnen doen. En het rare is dat in heel veel gevallen mensen die in de ellende zitten waar ze wat aan kunnen doen, er niets aan doen, terwijl de mensen die in de eerste soort ellende terechtkomen er vaak wel wat aan (proberen te) doen (lopend vluchten uit Syrië tot in Lesbos bijvoorbeeld).
Dat eerste fenomeen noemde één van mij leermeesters ‘de wet van behoud van ellende’; mensen kiezen liever voor de zekerheid van de ellende, dan de ellende van de onzekerheid.
Zo blijven veel werknemers hangen in organisaties die overduidelijk niet goed voor ze zijn, uit angst voor het onbekende en eigenlijk zijn er maar twee opties: stoppen met zwelgen of veranderen … of is er misschien toch maar 1 optie, zoals Gaur Gopal Das het zei .. then why worry ….
Het zijn rare tijden, want in een paar dagen gebeuren een paar dingen aan beide uitersten van het integriteits-spectrum; aan de ene kant ‘subrogeert’ het Amerikaanse Ministerie van Justitie zich in de plaatst van Donald Trump in een verkrachtingszaak en aan de andere kant (in de UK) stapt de juridische baas van de regering op omdat hij niet meer wil meewerken aan iets dat neigt naar ‘illegaal’ (Brexit-EU gedoe).
Eerst de ene kant in de USA; Donald ‘grab them’ Trump is in New York aangeklaagd voor verkrachting (tijdens zijn Presidentschap) en nu die zaak lastig dreigt te worden (hij moet DNA afstaan) heeft zijn vazal, de Minister van Justitie, zich in de zaak gemengd en is niet langer D. Trump de aangeklaagde maar de USA als geheel omdat het (vermeende) feit ‘in functie’ is gebeurd….. …. en omdat de Staat geen DNA heeft en niet kan verkrachten, loopt de zaak dood (althans voorlopig); ik denk dat iedereen snapt dat integriteit hier niet met een hoofdletter wordt geschreven en ver te zoeken is.
Aan de andere kant van het spectrum vinden we Jonathan Jones, het ‘juridische hoofd’ van de Engelse regering, die uit zichzelf opstapt, omdat hij niet mee wil werken aan het gemarchandeer van Boris ‘Brexit’ Johnson (die via een lokale wet wil ontsnappen aan een door hemzelf ondertekend internationaal verdrag met de EU over Brexit).
Zoals JJ het verwoordde: Ik vertoef liever onder de Jonathan Jones-en van deze wereld dan bij Boris en Donald en ga zelf binnenkort ook wat anders doen, waar integriteit met een hoofdletter I wordt geschreven ….
….. gaat toch voelen als een nachtmerrie. Vandaag weer een bijzonder gesprek over ‘autonomie’ als drijvende kracht van (intrinsieke) motivatie, of beter hoe gebrek aan autonomie je snel duwt richting de-motivatie.
Zoals ik hier eerder schreef zijn Autonomie, Impact en Relevantie (AIR) mijn belangrijkste drijfveren. En die Autonomie komt natuurlijk sterk in het gedrang als je niet de hoofdrol vervult in je eigen droom maar in de (waan-) droom van iemand anders. Dan wordt die droom al snel een nachtmerrie en ben je, voordat je het weet, net als deze nucleaire wetenschappers die met notitieboekjes een uur lang naar een college van Kim Jung Un moesten luisteren en na afloop tot tranen toe geroerd moesten applaudisseren …. Ik denk dat ze ’s avonds thuis in bed pas echt huilden ….
rtx3ehns-e1504400194352.jpg Zoals Dan Pink al eens overtuigend aantoonde zijn Autonomie en Vakmanschap de 2 meest belangrijke ‘drijvers’ van prestaties en ‘geluk’ (althans in een zakelijke context).
Dus word niet de figurant in de droom van een ander, maar zodra je voelt dat je rol niets meer is dan dat, breek jezelf los en ga je eigen droom weer achterna.
David Goodhart schreef in 2017 ‘The Road to Somewhere’ waarin hij het idee van 2 ‘stammen’ introduceert; de ‘Anywheres’ en ’Somewheres’. Het concept verklaart het slagen van iets ondenkbaars als Brexit haarfijn, maar ook de huidige, bijna burgeroorlog in de USA past er exact in. Wat dichter bij huis, verklaart het ook de ‘strijd’ van anti-vaxers en viruswaanzinnigen tegen de elite van epidemiologen en virologen ….. Lees hier uit het artikel op ‘New Statesman’:
Goodhart renames the new tribes the “Anywheres” (roughly 20 to 25 per cent of the population) and the “Somewheres” (about half), with the rest in between. And it broadly works. Those who see the world from anywhere are, he points out, the ones who dominate our culture and society, doing well at school and moving to a residential university, and then into a professional career, often in London or abroad. “Such people have portable ‘achieved’ identities,” he says, “based on educational and career success which makes them . . . comfortable and confident with new places and people.”
The rebels are those more rooted in geographical identity – the Scottish farmer, working-class Geordie, Cornish housewife – who find the rapid changes of the modern world unsettling. They are likely to be older and less well educated. “They have lost economically with the decline of well-paid jobs for people without qualifications and culturally, too, with the disappearance of a distinct working-class culture and the marginalisation of their views in the public conversation,” Goodhart writes. He argues that this distinction, emerging from a melange of social and cultural views together with life experiences, matters more than old distinctions of right and left, or social class.
Na een verhit en inspirerend debat over (Out-)Sourcing, waar ik bevlogen vertelde over ‘Vested’, werd mij de vraag gesteld of ‘Vested’ dan altijd het beste past … ‘Natuurlijk niet’, was mijn antwoord, ‘net als dat een XXXL broek wel iedereen past maar voor bijna niemand echt lekker zit ….. ‘
Voor veel delen van het IT-landschap is een traditioneel contract (transactionele outsourcing of professional services sourcing) een prima oplossing, maar als je in de hoek komt van ‘beperkte eigen kennis’ en ‘grote toegevoegde waarde’ dan is een Vested-sourcing model de ideale vorm: Het is dan namelijk voor de eigen organisatie wel mogelijk te definiëren wat je wilt bereiken (‘Desired Outcomes’) maar totaal niet evident hoe dat het beste gerealiseerd kan worden. Je wilt de Mount Everest bedwingen maar laat het toch liever aan de sherpa’s over hoe je dat het beste en veiligst kunt realiseren.
In die hoek past Vested, want dan heb je een model waarbij de leverancier meegaat in het bereiken van jouw doelen en deelt in jouw successen, omdat hij bij het realiseren van jouw doelen meer verdient dan bij het najagen van zijn eigen doelen.
… en dan bedoel ik niet het soort ellende als in dit plaatje, maar eerder die andere soort ‘ellende’. Want in essentie zijn er maar 2 soorten ellende; de ellende die je overkomt en waar je zelf niks aan kunt ‘veranderen’ (het plaatje) en de ellende waar je zelf in blijft zitten en waar je wel wat aan kunt doen of had kunnen doen.
David Goodhart schreef in 2017 ‘The Road to Somewhere’ waarin hij het idee van 2 ‘stammen’ introduceert; de ‘Anywheres’ en ’Somewheres’. Het concept verklaart het slagen van iets ondenkbaars als Brexit haarfijn, maar ook de huidige, bijna burgeroorlog in de USA past er exact in. Wat dichter bij huis, verklaart het ook de ‘strijd’ van anti-vaxers en viruswaanzinnigen tegen de elite van epidemiologen en virologen ….. Lees hier uit het artikel op ‘New Statesman’: 
